Namasté lieve mensen!
Daar ben ik weer! Met dit keer de verhalen over mijn tijd als vrijwilliger voor MountainChildCare. In deze blogpost las je over de QuestTrek, waar ik als deelnemer meeging met de groep. Na de trekking veranderde mijn rol echter. Deze blogpost is een allegaartje van foto’s en verhalen over het vrijwilligerswerk en de bijzondere, maar ook alledaagse momenten die ik daarnaast meemaakte.
Na de trekking gingen de coaches en stagiaires van MountainChildCare weer terug naar Kathmandu (of Nederland), waar het hoofdkantoor is. Mijn taak was om de organisatie vanuit Pokhara te representeren. Voor ongeveer vijf weken heb ik de Nepalese meiden die wonen in het S.O.S. Bahini-project, begeleid bij het schrijven van hun persoonlijke ontwikkelingsplannen. Daarnaast had ik alle vrijheid om zelf een programma te ontwikkelen met groepssessies. Hierin coachte ik de meiden op onderwerpen die hen de komende tijd bij hun persoonlijke ontwikkeling kunnen helpen. Denk aan het kennen van het verschil tussen je talenten en kernwaarden, het aanvoelen en aangeven van je grenzen en het ontwikkelen van een growth mindset. Een geweldig leuke uitdaging voor mij, want coachen op deze manier had ik nog niet eerder gedaan.
Na de QuestTrek had ik een grote behoefte aan westers eten (of in ieder geval alles dat niet dal bhat was), wat resulteerde in dat ik de eerste dagen alleen maar foto’s maakte van:
Dit uitzicht verveelt werkelijk nooit.
In de eerste week deed ik individuele gesprekjes met alle meiden, om de globale lijnen voor hun persoonlijke ontwikkelingsplannen helder te krijgen. Daarnaast schreef ik het programma voor de groepssessies. Ik gaf twee of drie groepssessies per week en we deden een aantal sessies voor het schrijven van de ontwikkelingsplannen.
Nog meer dingen die me blij maken: geiten die altijd vlakbij ‘mijn’ huis over straat zwierven.
En dit lachende gebouw bezorgde iedere ochtend een lach op m’n gezicht. Het zijn de kleine dingen die het doen hè!
Hier was ik een groepssessie aan het voorbereiden over ochtendrituelen. Daarin gingen we op zoek naar manieren om jezelf iedere dag aan je doelen of de mindset die je daarvoor graag wilt hebben, kunt herinneren. Hieronder zie je wat titels van verschillende oefeningen die we deden. Doelen stellen is stap één, daarna is het heel belangrijk om een manier voor jezelf te ontwikkelen om het werken aan je doelen te implementeren in je dagelijks leven. De ochtend kan een goed moment van de dag zijn om dit te doen, omdat je dan je ‘mood’ voor de rest van de dag bepaalt. Hierover zal ik binnenkort ook een blogpost plaatsen.
Samen met Maddy uit m’n guesthouse ging ik momo’s leren maken bij een dame uit een Tibetaans vluchtelingenkamp. Momo’s zijn een soort dumplings, gevuld met groente of vlees. Hieronder zie je één van de verschillende technieken van het dumplings vouwen. Zij maakte honderden momo’s per week, waardoor het zoveel makkelijker lijkt dan het is. Onze eerste momo’s werden een soort zielige hoopjes ellende, maar na een tijdje kregen we de smaak te pakken. En ze werden heel erg lekker!
Onze kookjuf vertelde ook veel over hoe het is om te leven in het vluchtelingenkamp. In Nepal zijn veel Tibetaanse vluchtelingen, die hier al jaren wonen. Toen China in 1950 Tibet bezette zijn vele Tibetanen gevlucht naar India en Nepal (zo ook de Dalai Lama). Tibetanen in Nepal mogen echter niet werken, wat er op neer komt dat ze vaak handicrafts verkopen of bijvoorbeeld kooklessen geven vanuit hun vluchtelingenkamp. Kijk even op deze website als je hierover meer wilt lezen.
Maddy en ik gingen ook af en toe naar kickbokslessen in deze lokale sportschool. Mijn eerste les hier (en eerste kickbokservaring ooit) was op z’n zachtst gezegd een bijzondere ervaring. De les is niet van de gebruikelijke instructeur, maar van het ietwat agressieve ‘broertje van’. Na een warming-up leert hij ons in drie kwartier zo’n 15 verschillende trappen en stoten en daarna heeft hij wel zin in een potje vechten.
Vervolgens gooit hij ons om de beurt ‘in de ring’ en al snel blijkt dat deze instructeur er totaal geen moeite mee meisjes klappen en trappen te verkopen. Die geëmancipeerde instelling kan ik ergens wel waarderen, al was ik op deze aanpak niet helemaal voorbereid. Vanzelfsprekend lukt het me niet om tijdens m’n eerste les zijn aanvalstechnieken te interpreteren, dus ik moet vele trappen en stoten incasseren. Ik vind het erg interessant om meteen de vlucht-of vechtreactie in m’n lichaam te merken, maar mijn lichaam geeft op dit moment toch echt de voorkeur aan vluchten haha! Dat kan de instructeur weinig schelen, hij trapt vrolijk verder. Dus ik klungel ook iets minder vrolijk verder. Op een gegeven moment moet hij even een pauze nemen, omdat er anders problemen ontstaan, naar eigen zeggen. Dat zijn uitspraken die je liever niet hoort van je boksinstructeur wanneer je de enigen bent in een afgelegen Nepalees sportschooltje.
De kickbokslessen na deze interessante eerste ervaring zijn gelukkig van de reguliere instructeur en ik vind het erg tof om met een nieuwe sport kennisgemaakt te hebben.
Op een zaterdagochtend gaan we voor zonsopgang naar Sarangkot, een dorpje in de heuvels. Hier heb je bij goed weer uitzicht over het Himalayagebergte. Deze dag is een goede dag, want we zien Maccha Puchre (in het midden), Annapurna South (links) en meer waar ik de naam niet van weet!
Ook het uitzicht over Pokhara is heel gaaf!
Op de terugweg lopen we langs dit mooie Boeddhistische klooster. Ik vind het prachtig hoe kleurrijk deze vaak zijn.
Dan is het weer tijd voor een groepssessie. Deze sessie is het vervolg op het leren aanvoelen van je lichamelijk sensaties en grenzen, vandaag leren we over vertrouwen en het communiceren van grenzen. We doen aan het eind van de sessie verschillende acroyoga-oefeningen, waarbij vertrouwen, maar ook het communiceren van je eigen grenzen natuurlijk erg belangrijk is. Ik vind het een leuke uitdaging om de sessies informatief, maar ook leuk en speels te houden, zodat de meiden geïnteresseerd blijven.
De arbeidsomstandigheden in Nepal blijven me nog vaak verbazen. Hier werkten ze aan de elektriciteitskabels en dat gebeurt altijd gewoon in hun alledaagse kloffie. De ladder is veel te kort, dus staan ze op de andere kabels om bij de desbetreffende kabels te kunnen. De onderste Nepalees dient als het menselijk vangnet voor de bovenste Nepalees, zodat deze zijn handen vrij heeft om te kunnen werken. Het is misschien maar beter om niet te weten op hoeveel kabels er nog gewoon stroom staat. Ik hoop echt dat het land zich verder ontwikkelt, zodat omstandigheden als deze te voorkomen kunnen worden.
Deze groepssessie ging over het ontwikkelen van een growth mindset. Dat is een concept waarover ik binnenkort ook een blog zal schrijven. We sloten de sessie af met de welbekende marshmallow challenge, waar ze met hun growth mindset konden oefenen.
In mijn één na laatste week komen Sanne en Doris bij me logeren. Zij zijn stagiaires van MCC op het hoofdkantoor in Kathmandu. Het is zo leuk en gek om opeens weer heel veel Nederlands te praten! Sanne en Doris gaan gezellig mee naar een groepssessie, de Nepalese meiden vinden het fantastisch ze weer te zien.
Daarnaast hebben we vijf hele gezellige dagen, waarin we onder andere genieten van een koel zwembad op deze hete moessondagen.
Op een regenachtige dag (waarover ik in deze post schreef), besluiten we na een ochtend spelletjes spelen op het terras, om ondanks het weer toch te gaan suppen op het meer. Goede keus, want we hebben zelden zoveel gelachen!
Dan is het alweer tijd voor de laatste groepssessie. In deze sessie maken de meiden vision boards van alle doelen die ze zichzelf gesteld hebben voor de komende vijf jaar. Het idee van een vision board is dat je het ophangt op een plek waar je ‘m dagelijks ziet. Hoe meer je je herinnerd wordt aan je doelen, hoe groter de kans dat deze zich ook daadwerkelijk in je leven zullen manifesteren, omdat je er dan bewuster mee bezig bent en er ook daadwerkelijk aan gaat werken.
Naast dat de meiden heel erg enthousiast worden van de magazines, stickers en andere knutselspullen die ik meegebracht heb, pakken ze het maken van hun vision boards heel fanatiek aan. Het doet me veel om te zien wat de QuestTrek bij deze jonge meiden voor hun persoonlijke ontwikkeling. Ik hoop heel erg dat ze de komende jaren de kansen krijgen om hun mooie dromen om te kunnen zetten in werkelijkheid.
De laatste sessie sluiten we een beetje droevig, maar ook vol goede hoop en positief af. Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit project heb mogen doen. Het heeft me zoveel geleerd over groepscoaching, cultuurverschillen en ook over mezelf.Ook heb ik heel veel geleerd van de wilskracht en kracht die al deze meiden in zich hebben. Ik ben trots dat ik zelfstandig een programma in elkaar heb gezet, dat zo mooi heeft uitgepakt. Het is voor mij heel erg de bevestiging geweest dat coaching hetgeen is waar ik me in de toekomst mee bezig wil houden.
Tijdens m’n laatste dagen in Pokhara trakteerde ik mezelf op een paraglidevlucht. We stijgen op vanuit Sarangkot en hebben een geweldig uitzicht over de stad en heuvels rond Pokhara. Ook cirkelen we minutenlang langs een groep adelaars, die ik nog nooit van zo dichtbij heb kunnen zien. Prachtige beesten! Ik vind het heel gaaf om nu de vele plekjes waar ik geweest ben vanuit de lucht te kunnen zien, het is de perfecte afsluiting van een hele mooie tijd in deze stad!
Dat was alweer mijn tijd in Pokhara, het is voorbij gevlogen. Pokhara heb ik ervaren als een hele fijne stad. Alle lieve mensen die ik er heb ontmoet en de ervaringen die ik er heb opgedaan hebben de vijf weken onvergetelijk gemaakt. Het is een totaal nieuwe ervaring om een tijd op dezelfde plek te blijven in het buitenland, je leert een stad dan heel anders kennen dan vanuit de ‘hostelbubbel’.
21 juni reisde ik terug naar Kathmandu, tot tien juli breng ik mijn tijd door in en rond de hoofdstad (daarna vlieg ik naar Bali!). Zo ben ik onder andere vijf dagen in een boeddhistisch klooster geweest. Daarover meer in de volgende blogpost!
Tot de volgende!
Veel liefs,
Femke
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.