Namasté lieve mensen!
Hoewel ik nog maar iets meer dan een week in Nepal ben, voelt het alsof ik hier al maanden ben. En ik voel me goed! Vorige week woensdag landde ik na een uur rondjes vliegen rond het vliegveld, rond 12 uur in Kathmandu. Mijn eerste indrukken van Kathmandu waren vrij intens. De stad is heel erg druk, stoffig en ongeorganiseerd. Zo staat staat het verkeer er de hele dag vast en alle auto’s kruipen in ieder hoekje dat er maar te vinden is. Onveilig voelt het niet, want door de drukte rijdt iedereen heel traag. Iedere taxichauffeur die ik sprak was er erg gefrustreerd over. En geef ze eens ongelijk, als het grootste gedeelte van je dag, zeven dagen per week, uit wachten bestaat.
De eerste dagen had ik voor mezelf de ja-regel ingesteld, ik besloot ja te zeggen op alles (oké bijna alles) dat op mijn pad kwam. Dit leidde er onder andere toe dat ik nog geen drie uur na aankomst in Kathmandu, een traditionele Hindoeïstische crematie bijwoonde. Net aangekomen in m’n hostel ontmoette ik een gezellig Duits meisje, dat op het punt stond om met haar Amerikaanse vriendin naar Pashupatinath-tempel te gaan, de plek waar dit ritueel plaatsvindt. We raakten aan de praat en ze vroeg of ik mee ging. Een zeer bijzondere eerste belevenis in de Nepalese hoofdstad, maar ik ben blij dat ik dit deel van de cultuur heb kunnen meemaken. Ik heb er geen foto’s van gemaakt, want daar voelde ik me niet comfortabel bij. Het ritueel vond ik erg indrukwekkend. De familie van de overledene wast eerst het lichaam in de Bagmati-rivier en vervolgens wikkelen ze het in doeken. Daarna wordt het lichaam naar de ghat gedragen, het plateau waar het lichaam verbrand wordt. Nadat het vuur aangestoken wordt, blijft de familie bij het lichaam totdat alles verbrand is (dit kan wel vier uur duren) en vervolgens wordt het as in de rivier gestrooid. Als je er meer over wilt lezen, kijk dan even hier.
Op mijn tweede dag ontmoette ik een Engels meisje met wie ik Durbar Square bezocht, een plein in Nepal waar veel tempels te vinden zijn. Velen zijn helaas erg beschadigd door de aardbeving in 2015. ’s Middags gingen we naar Swayambhunath Stupa, ofwel Monkey Temple, waar ik onderstaande foto’s maakte.
M’n derde dag reisde ik naar Pokhara, waar ik zou beginnen met een 7-daagse yoga retreat. Ik nam de bus en dat is hier weer een avontuur op zich. Over een afstand van 220 kilometer deden we maar liefst 9 uur. De wegen zijn hier ontzettend slecht, met grote gaten. Ik zat op de achterbank en dat betekent een garantie op een urenlang durende achtbaanrit, want bij iedere hobbel schiet je een meter de lucht in. Mijn Nederlandse en Spaanse achterbankgenoten en ik hebben ons kostelijk vermaakt. Daarnaast kwamen we over smalle bergpaadjes, met naast je meters diepe afgronden. Wanneer er dan een bus van de andere kant je met enkele centimeters speling wil passeren, hoop je toch dat het Hindugodbeeldje op het dashboard van de buschauffeur nog even iets harder z’n best doet. Gelukkig hebben we naast het doen van kleine schietgebedjes vooral genoten van geweldige uitzichten, want zodra je het hectische Kathmandu uitrijdt verandert dit vrijwel meteen in de meest prachtige berglandschappen.
Na de busrit dropte een taxichauffeur me halverwege een heuvel, op het moment dat een heftige pré-moessonstorm op het punt stond los te barsten. Net toen de eerste druppels begonnen te vallen stapte ik de yoga retreat binnen. Hier bleek ik aangekomen zijn in een waar paradijs, met onderstaand prachtige uitzicht. Dit beloofde veel goeds!
In de retreat staan we iedere dag om half zes op, voor de eerste meditatiesessie van een uur. Daarna volgt een zeer hilarisch ritueel: Neti Kriya, een Ayurvedisch ritueel waarmee je je sinussen reinigt. Je giet een zoutoplossing door je neusgaten, om de boel goed door te spoelen en vervolgens doe je verschillende oefeningen, waarvan ik sterk vermoed dat de crew er een grap van heeft gemaakt (ze blijven er echter erg serieus onder haha). Probeer je even een voorstelling te maken van de bewegingen ‘the wood chopper’, ’the chicken dance’ en ’the lion roar’ en je weet hoe wij er iedere ochtend bij staan.
Iedere dag hebben we drie uur yogales, ’s ochtends voor het ontbijt en ’s middags voor het avondeten. Hoewel yogalessen misschien chill klinken, mat Kaushal, onze docent ons flink af. Om moeilijke houdingen te kunnen doen, moet je erg sterk en flexibel zijn en daar is veel training voor nodig. Iedere les begint dus met tientallen striking cobra’s en boat poses, om sterker te worden. En met succes, want we kampen allemaal al dagen met onwijze spierpijn. Kaushal leert ons erg coole yogaposes (check dit en dit!), dus wellicht kan ik in volgende blog een paar show-off-poses laten zien!
Zaterdag 14 april was het Nepali Newyear. Ze zijn hier hun tijd ver vooruit, het is namelijk 2075! Om dat te vieren werd het reguliere middagprogramma geskipt en gingen we met z’n allen varen in roeibootjes in Pokhara. Normaal zijn hier bijna alleen maar toeristen te vinden, maar nu waren was heel local Pokhara erop uitgetrokken om op het water het nieuwe jaar in te luiden.
Dinsdag stonden we om 4.15 op om de zonsopgang boven het Annapurnamassief te kunnen zien in Sarangkot, een bergdorpje. Onze Nepalese meditatiedocent, gids voor nu, sjeesde als een maniak de berg op. Dus wij renden er als een groep hopeloze berggeitjes in opleiding achteraan. Onderstaand vrij fenomenaal uitzicht was de beloning, wat het vroege opstaan meer dan waard maakte. Daarna sjeesden we terug de berg af, voor de yogasessie van 8.00 uur. Hoppa!
Hier laat ik het bij voor deze week, want m’n post wordt erg lang! Ik blijf nog een aantal dagen in de yoga retreat en dit weekend ga ik met meiden uit de retreat naar het dorpje Bandipur, dus daarover volgende keer meer! Tot de volgende!
Veel liefs en dikke tút,
Femke
P.S. Wil je graag op de hoogte gehouden worden wanneer er een nieuwe update online is? Abonneer je dan hier rechts!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.