Namasté lieve mensen!
Het is lastig in woorden te vangen hoe bijzonder deze week voor me is geweest, maar ik doe graag een poging. Vorige week was het namelijk tijd voor m’n QuestTrek, dit is onderdeel van het project dat ik met Mountain Child Care doe. De QuestTrek is een persoonlijk leiderschapsprogramma, waarbij je gecoacht wordt terwijl je zes dagen door de Himalaya’s trekt. Samen met een groep Nepalese en Nederlandse jongeren ging ik mee als deelnemer. Na de QuestTrek gaat mijn werk als vrijwilliger bij deze organisatie van start.
Zoals ik in de vorige blog vertelde werd ik in de week na de Annapurna Circuit al snel ziek. De dagen voor de QuestTrek ging het gelukkig de goede kant weer op. Helaas meldde in de nacht voor de QuestTrek voedselvergiftiging nummer drie zich. Man, wat baalde ik! Ziek of niet, dit wilde ik voor geen goud missen. Ik ben de trekking dan ook echt op mijn tandvlees begonnen. Gelukkig bleef het dit keer bij slechts een voedselvergiftiging en herstelde ik snel.
Tijdens de QuestTrek heeft iedere dag een thema, dat gebaseerd is op Theory U van Otto Scharmer. Dit is een theorie over verandermanagement, die wereldwijd toegepast wordt op zowel individuen als organisaties. Het gaat over het verdiepen van het bewustzijn en contact te maken met je ware zelf, waardoor leren vanuit de toekomst mogelijk wordt (in plaats van leren uit het verleden, zoals we op onze studies vooral gewend zijn). Als je meer over deze theorie wilt lezen, klik dan even hier.
Bron afbeelding: © Mountain Child Care
Dag één stond in het teken van open mind. Vanuit Pokhara liepen we naar de World Peace Stupa. Hier deden we een wandelmeditatie met gesloten ogen waarin we reflecteerden op ons leven tot nu toe. Heel mooi om dat op zo’n serene plek te doen.
Daarna liepen we verder en deden we onder andere een oefening waarbij we op een hele verfrissende manier onze kernwaarden bepaalden. Kernwaarden zijn de waarden die voor jou het allerbelangrijkst zijn. Denk bijvoorbeeld aan: vriendschap, eerlijkheid, natuur of uitdaging. Als je ze goed van jezelf kent, kun je ze laten fungeren als een soort kompas en je keuzes hier bewust op baseren. Hierdoor kun je keuzes maken die echt bij jóu passen, in plaats van te kiezen voor wat ‘logisch’ is, of wat ‘iedereen’ zou kiezen.
Dag twee was een dag die ons allemaal zal bijblijven. En wel omdat het keihard regende. Zijn we dan zulke watjes? Dat valt hartstikke mee, maar wandelen door het bos in de regen betekent in Nepal: bloedzuigers. Honderden bloedzuigers! Aan het begin van de dag moest je bij iedere tien stappen één van je schoen plukken, maar al snel escaleerde de boel nogal. Met elke stap die je zette had je er tien bij en was er geen houden meer aan. Verzetten had geen zin, dus ik liet ze maar lekker hun gang gaan en kon er de lol wel van inzien. Even later vond ik er één in mijn lies en was de grap er wel af.
Bloedzuigers zijn ongevaarlijk (mits je ze op de juiste manier verwijdert), het levert vooral een bloedbad op als je ze er af haalt. Door het stofje dat ze in je bloed spuiten, wordt je bloed verdund en de stolling geremd, waardoor het nog uren blijft stromen. Ik ga de foto’s hier niet in het groot plaatsen (al verraden de benen en broeken op de foto hieronder wel het één en ander). Kun je stiekem wel van bloederige plaatjes genieten, klik dan hier (hier hebben we de beestjes er allemaal al afgeplukt, dus de foto valt mee). Aan het eind van de dag telde ik 54 (!) wondjes en die nacht hebben we denk ik allemaal honderden krioelende vriendjes in onze dromen voorbij zien komen.
Vertrouwen was op dag twee het thema, vanuit een open heart. Voor velen was het een dag van angsten overwinnen op verschillende vlakken, want na de bloedzuigeraanval was het tijd voor de trust fall. Ik vond het heel gaaf om te zien hoe iedereen zich aan deze oefening durfde overgeven.
Dag drie begonnen we met stilte. Na de dagelijkse ochtend yoga-en meditatiesessie beklommen we Panchase Peak. Toen we hoger kwamen liepen we letterlijk in de wolken, waar Doris het onderstaande spooky, maar erg gave shot van maakte.
’s Middags deden we een oefening waar ik persoonlijk misschien wel het meest van geleerd heb. We deden een oefening met Voice Dialogue, een methode waarbij je aandacht geeft aan de verschillende kanten die je hebt en kijkt naar hoe deze verschillende kanten denken, zich voelen, zich laten horen en oordelen.
Met de Nederlandse groep werden we gecoacht door Hedda en Mark en hun coachkwaliteiten zijn bewonderenswaardig. Mark is één van de oprichters van Mountain Child Care en coacht met zoveel plezier en speelsheid, maar weet tegelijkertijd ook heel snel de vinger op de zere plek te leggen. Hedda coachte Sanne en mij persoonlijk en zij heeft me heel erg geïnspireerd om nog meer vanuit m’n intuïtie te leven en liet me inzien hoe krachtig kwetsbaarheid kan zijn. Lessen die me voor mijn leven bij zullen blijven!
’s Avonds was het tijd voor het vuurritueel. Tijd om te verbranden wat je niet meer nodig hebt!
Op dag vier werden we wakker met prachtig uitzicht. Als je heel goed kijkt zie je links op deze foto de schim van de Fishtail, ofwel Machhapuchhre (6993 meter). Dit is de enige berg ter wereld waarvan (naar het schijnt) nog nooit een mens de top heeft bereikt. Deze berg wordt gezien als het thuis van Shiva en om deze reden is er een verbod gelegd op het beklimmen van deze berg.
Tot mijn grote vreugde begonnen we iedere dag met yoga en meditatie. In Nederland deed ik dat al regelmatig, maar in Nepal heb ik met veel verschillende varianten mogen kennismaken, waardoor ik heel erg geïnspireerd ben om hier nog veel meer over te leren!
Muziek had ook zeker een centrale rol deze week. Kijk Teun en Mark hier even hun moment pakken, awesome!
Een alledaags ochtendtafereeltje op dag vijf. Het is tijd om ons klaar te maken voor de klim van vandaag.
Kijk even hoe prachtig het hier is! Het houdt maar niet op met dit land!
Dag zes, tevens de laatste dag, stond in het teken van open mind. We deden allemaal oefeningen om vol power weer terug te keren naar ons ‘echte leventje’. Volle focus op mijn gezicht hieronder! Twee tellen later tikte ik het matje door midden..
Geintje.
Tijdens deze reis heb ik het me al honderden keren beseft, maar deze trekking des te meer: wat mag ik toch hard in m’n handjes knijpen dat ik in Nederland geboren ben. Het land waar we het allemaal doodnormaal vinden om ieder moment van de dag elektriciteit te hebben, de kraan open draaien en meteen warm water verwachten, waar tien minuten in de file staan al vertraging is en waar het kunnen doen van een reis als die ik nu maak, inmiddels de normaalste zaak van de wereld lijkt.
Aan de andere kant deed de trekking met de Nepalese meiden me realiseren dat we toch ook hetzelfde zijn. Het maakt geen drol uit waar op de wereld je geboren bent, we maken ons allemaal druk om dezelfde dingen. We vragen ons allemaal regelmatig af waar we nou écht goed in zijn, zijn onzeker over hoe we overkomen op anderen, vinden we het eng onszelf helemaal te laten zien en vinden het allemaal schijtirritant wanneer er dertig bloedzuigers aan onze benen hangen. Ik voel me heel erg bevoorrecht dat ik deze week heb mogen meemaken en ik hoop dat deze organisatie nog heel veel jongeren en volwassenen mag helpen het mooiste in zichzelf te vinden! Mocht meedoen aan een QuestTrek je ook wat lijken (dat kan ook gewoon in Nederland), kijk dan even op de website.
© De foto’s in deze blog zijn niet door mij gemaakt, maar door Mark Simons, Doris Le Mair en Sanne Knoope.
Komende maand begeleid ik de Nepalese meiden bij het schrijven van hun persoonlijke ontwikkelingsplannen en doe ik groepssessies met ze om de thema’s van de QuestTrek verder te verdiepen. Het lijkt me daarom leuk hier ook te beginnen met het plaatsen van posts over talentontwikkeling, dus die kun je vanaf deze week verwachten. Als je graag op de hoogte gehouden wil worden van nieuwe updates, dan kun je je rechts in het menu per mail abonneren op deze blog!
Tot de volgende!
Liefs en dikke tút,
Femke
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.