Namaste lieve mensen!
Tijd voor blog nummer 2 vanuit zonnig Nepal! De helft van vorige week bestond uit nog meer yoga in de retreat, tot mijn grote vreugde. Ik heb erg genoten van het leren van alle nieuwe gebruiken en oefeningen. Kaushal, mijn yogadocent kreeg al snel door dat ik erg enthousiast word van het leren van ingewikkelde houdingen, dus gaf hij me soms wat extra huiswerk haha. Soms begreep ik daar echt de ballen van (zoals je ziet op onderstaande foto)!
Maar in de vorige post beloofde ik een aantal show-off poses, dus hier komen ze. De eerste is een creatieve uitspatting van Kaushal, uitgevoerd met Sarah uit Duitsland. Daarna volgt één van mijn favorieten: balanshoudingen. Ik eindig met het klapstuk in een filmpje: crowpose, heffen tot een hoofdstand en weer terug naar crowpose, waar ik heel trots op ben!
In de yoga-retreat aten we ayurvedisch en vegetarisch en de koks waren er geweldig. Bij de lunch en het avondeten was er vrijwel altijd dal bhat inbegrepen. Dit is linzensoep met rijst en de dagelijkse kost van een gemiddelde Nepalees bestaat uit dit gerecht. Daarnaast kregen we verschillende soorten groentencurry’s of momo’s, allemaal erg lekker! Eten en drinken wordt op veel plekken trouwens in onderstaande aluminium borden, schalen en mokken geserveerd, lekker #foolproof.
Op vrijdag werd ik weer losgelaten in de grote wijde wereld, wat even afkicken was, na een week me door het luiden van een bel te laten vertellen wat ik ieder moment van de dag moest doen. Gelukkig had ik erg leuke weekendplannen, samen met Sarah en Tiia uit de retreat ging ik naar Bandipur. We namen de localbus, wat met een aantal overstappen inbegrepen verdacht soepel verliep. Fijn, want dat betekende dat het eerder tijd was voor (hadden we ook gemist in de retreat):
We aten ook de beste momo’s ever. Momo’s zijn een soort van dumplings: gestoomde rijstdeegpakketjes gevuld met groenten, kaas of vlees.
Bandipur is een heel mooi stadje, totaal anders dan wat ik tot nu toe van Nepal gezien heb. In het centrum rijden geen auto’s en fietsen, de architectuur is alsof de tijd er een paar honderd jaar stilgestaan heeft en het is er (in tegenstelling tot Kathmandu en Pokhara) heel rustig!
Zaterdag beleefden Sarah en ik het grotavontuur. We hadden gelezen dat de grootste grot van Nepal in Bandipur te vinden was en na een ochtend rondstruinen in en rond Bandipur kwamen we bordjes tegen die naar de grot verwezen. Tiia voelde zich niet zo lekker, dus besloot niet mee te gaan (zeer verstandig bleek later), maar Sarah en ik gingen ervoor. Na een hike van anderhalf uur bergafwaarts, kwamen we aan bij de grot. Dat was het eerste interessante momentje, op het bordje stond: ‘Entree 100 roepies’ met daaronder ‘compulsory guide 100 roepies’. De jongen bij de entree verkocht ons vervolgens eerst het ticket en daarna vroeg hij of we ook een compulsory guide wilden, die verplichte gids was dus toch iets optioneler dan ze deden voorkomen. Goed, een gids leek ons verstandig, dus dat besloten we maar wel te doen.
De jongen bij de entree bracht ons naar onze gids in de grot. We kregen een semi-werkende lamp in onze handen gedrukt en gingen naar binnen. Nu heb ik het afgelopen jaar een beetje leren klimmen in Nederland, maar waar we nu aanbelandden zou in Nederland nooit toegestaan zijn. Om verder in de grot te komen moesten we over allemaal rotsen klimmen (boulderhoogte, voor de klimmers onder ons). Iets wat ik normaal gesproken fantastisch vind (en nu ook wel), ware het niet dat veel rotsen spekglad waren door het water dat in de grot stroomde, er geen valbescherming was, we halfwerkende lampen hadden en ik totaaaaal niet op dit avontuur gekleed was (ik droeg een lange rok en m’n hebben en houwen in een linnen tas). Ik heb zo hard gelachen om de gekheid van deze hele situatie, maar was ondertussen ook zeker doodsbenauwd.
Inmiddels waren we aangekomen bij onze erg aardige gids. Na wat woorden in mijn beste Nepalees met hem gewisseld te hebben, kon ik constateren dat me een flinke alcoholwalm tegemoet kwam. De beste man was zo zat als een deur! We besloten er maar niet te veel over na te denken en te genieten van de indrukwekkende rotspartijen in de grot. We klauterden honderden meters ver in de grot, moesten op onze billen ladders afdalen en werden nog gezegend door een monnik die zich in de grot gevestigd had. En ondertussen sprintte onze dronken gids met zonder handen alle ladders en rotsen af, wat wonder boven wonder fantastisch goed ging. Toen we na een uur weer buiten kwamen hebben we eerst een half uur bij zitten komen op een bankje, voordat we aan de terugweg van twee uur bergopwaarts konden beginnen. Dit was één van de engste dingen die ik ooit gedaan heb, maar tegelijkertijd erg mooi en indrukwekkend.
Na de terugweg kwamen we langs dit kleurrijke klooster met schommel. Die moest natuurlijk even getest worden!
In Bandipur waren op heldere dagen de sneeuwtoppen van de Himalaya te zien, maar helaas kon ik dit niet goed vastleggen op camera. Wel maakten we onderstaanden gezellige kiekjes, waar je mijn blije reisgezelschap van het weekend ziet!
Afgelopen dagen was ik weer in Pokhara, waar ik vooral gechilld heb en mijn eerste voedselvergiftiging te pakken had. Gelukkig voel ik me nu weer kiplekker, want komende week is het tijd voor meer avontuur. Ik ga namelijk de Annapurna Circuit lopen vanaf morgen. Een 10-daagse trekking van Syange naar Lomsom, met een letterlijk hoogtepunt van 5416 meter (Thorong La Pass). Ik loop hem in mijn eentje (wel met gids), zin in! Waarschijnlijk is er dus volgende week geen blogupdate, want ik vermoed dat er geen WiFi in het Annapurnamassief groeit. Wanneer ik dat wel weer tot mijn beschikking heb, laat ik van me horen!
Tot de volgende!
Liefs en dikke tút,
Femke
P.S. Als je het leuk vindt kun je je hier rechts abonneren, dan krijg je per mail bericht als er hier iets nieuws online staat.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.